Opgroeien met de VW T2

Vraag je je wel eens af wat de mooiste herinneringen zijn van je kinderjaren? Waar je met plezier aan terugdenkt en die elementen bevatten die je meeneemt in je verdere leven en die je eventueel zelf door zou willen geven? Mijn beste herinnering betreffen de busvakanties die we in de jaren zeventig met de hele familie hadden. Vakanties met de Volkswagen T2.

Mijn vier jaar oudere broer kruipt achter het stuur van een T2a tijdens een vakantie in 1972

Ik kom uit een groot gezin –we waren met z’n negenen- en er was thuis geen geld voor een auto.

Maar één keer per jaar huurde mijn vader een Volkswagen bus.

Juspan
Dan beende hij in hemdsmouwen naar Lokhorst AutoRent in Bussum en kwam terug met ‘de bus’.

Meestal ging de reis niet ver, naar het Zuiden van Limburg, de Achterhoek of het Noorden van Groningen.

Dan zat ik links achterin, knus ingeklemd tussen de zijwand en de sproetige armen van mijn moeder die met haar hak de juspan met gehaktballen, die ze onder de achterbank had geschoven, tegenhield.

Een mooi plaatje, bijna een reclamefoto. Alleen zit de stemming er niet zo in. Mooi detail. Dat ene geopende tochtruitje in de achterruit van de T2a

In twee stukken
Ik had een uitstekend overzicht over het verkeer en kon lekker naar buiten staren en wegdromen.

Overigens was de reden dat mijn moeder naast mij zat een pragmatische. Volgens mijn broer zat mijn moeder alleen maar achterin uit kansberekening en risicospreiding bij calamiteiten en ongelukken, mocht mijn vader de bus, zoals mijn broer het stelde, ‘in twee stukken rijden’.

Uitrazen rond het vakantiehuis in De Achterhoek

Rauzen en rotzooien
We gingen nooit ver, maar de vakanties waren eindeloos.

Opgegroeid in een stedelijke omgeving met auto’s op de stoep en doorgaand verkeer door de straat kon ik eindelijk rauzen en rotzooien met takken en stokken.

Met de bus maakte we uitstapjes naar musea, kastelen of we gingen gewoon ‘een eindje rijden’.

Picknick
De hoogtepunten waren de stops onderweg. Geen tocht was compleet zonder onderweg te stoppen.

Dan ging de achterklep open en smeerde mijn mijn moeder boterhammen op het motorruim. Dan vermengde de geur van schrale koffie uit een thermoskan zich met zand, gras en de warme lucht die uit de zijroosters van de bus kwam walmen.

De tussenstops waren het leukst, vond ik toen. Prachtig voorbeeld van het fenomeen bermtoerisme. Een gek verschijnsel. In de jaren vijftig, zestig en zeventig werd Nederland gemotoriseerd. Men kon gaan en staan waar men maar wilde. Maar in plaats daarvan zocht de automobilist onspanning in de berm van de hoofdweg.

Busluchtjes
Die geur herkende ik jaren later toen ik voor het eerst op vakantie was met mijn eerste, eigen bus. Een T3 uit 1983. Ineens stond ik twintig jaar terug in de tijd.

Geuren zijn een krachtige manier om herinneringen op te roepen. Het duurt een aantal jaar voor de verbindingen in de kinderhersenen zo zijn gevormd zodat een herinnering wordt opgeslagen en opgehaald kan worden.

Vandaar dat kinderen zich voor hun derde zich vaak nauwelijks iets kunnen herinneren.

Maar geuren worden direct in het limbisch systeem opgeslagen, het deel van de hersenen die betrokken is bij emoties en genot. Het emotionele geheugen.

Vakantie T2b langs de kant van de weg.

Roffel
Daarnaast  is er het geluid van de motor. De boxermoter. Er is geen mooier geluid dan dat van een boxermotor.

Die metalige, rasperige roffel en bij het doorschakelen; dat schelle geluid en die kortademigheid.

Mercedes
Na een aantal jaar besloot mijn vader iets ‘anders’ te gaan doen en huurde een Mercedes ding.

Het einde van het vakantiebustijdperk met een…Er is maar één bus..

We vonden hem moddertraag (ha, ha, alsof de VW Bus snel is) en hij walmde als een allesbrander. Regelmatig vielen er deuren uit.

Nee. Voor iedereen was het duidelijk. Er is maar één bus. Een Volkswagen bus. Volgend jaar weer een Volkswagen bus..

Tijdmachine
Die geur en het geluid van de bus zitten gebakken in het weefsel van mijn jeugdherinneringen.

Ze maken voor mij dat de bus net een tijdmachine is. Een herinnering aan de leuke vakanties van mijn kindertijd. Aan de dingen die we toen  samen deden.

Mijn vader in 1972 in een VW T2a.

Vliegende kraai
De VW bus doet mij denken aan mijn vader die inmiddels vijftien jaar geleden overleden is. Zijn enthousiasme en zijn brede interesse. Aan zijn lijfspreuk die hij tot vervelends toe herhaalde: ‘Een vliegende kraai vangt altijd wat.’

Het is een spreuk die ik inmiddels zelf veel bezig als we tijdens de vakanties over Franse witte weggentjes rijden en in een dorpje op een ‘vide grenier,’ een leuk restaurantje of een leuke camping stuiten. Mijn vader zei altijd…

Mijn VW T2b, een rijdende tijdmachine.

Wormhole
Als ik op een zonnige dag achter het stuur zit van mijn bus lijkt het  alsof er kortsluiting in de tijd heeft plaatsgevonden, dat we ergens door een wormhole zijn gereden en ergens in de jaren zeventig zijn belandt.

Als ik in hemdsmouwen, het raampje een klein beetje open en mijn zoon achter in zit. Linksachter bij het raam naast mijn vrouw.

Soms is het prachtig dat bekende, prettige dingen weer terug komen.

Deze slideshow vereist JavaScript.